Petro-Kartel Bush Menguasai Minyak Iraq

Bahagian 2.......
Petro-Kartel Bush Menguasai Minyak Iraq.
Bush's Petro-Cartel Almost Has Iraq's Oil (Part Two)

Kedutaan Amerika Syarikat yang terbesar di dunia berada di Iraq. Bangunan itu teletak di satu kawasan yang diberi nama ‘Green Zone” Nama itu diberikan sebagai tanda kawasan itu selamat , kerana terdapat 140,000 askar di Amerika. Selepas menjajah Iraq, Amerika telah menggunakan khidmat satu firma perunding, McLEan, Va. Untuk merancang ekonomi Iraq szambil mengambil kira apakah peluang besar yang boleh dinikmati oleh para pelabur.

Akan tetapi Big Oil (BO) menaruh sasaran tepat dan khusus kepada perjanjian mengenai minyak. Mereka mahukan satu perjanjian perkongsian yang mewah dan lumayan yang mampu mengikat penguasaan multinasional untuk jangka panjang dan inilah perjanjian yang sememangnya belum pernah didengar di negara lain yang sama kaya dan mudahnya untuk mengeluarkan minyak seperti Iraq.

Pihak yang menjajah (Penjajah Amerika) terpaksa memulas telinga satu kerajaan berdaulat untuk menyenangi kerakusan mereka, dan mereka juga perlu menekan sebarang tentangan yang dihadapi daripada orang Iraq yang memang bebas dan sepatutnyalah semakin curiga. Akhirnya mereka terpaksa menentukan bahawa syarikat Anglo-Amerikan betul-betul mengungguli kedudukan untuk merembat habuan yang lebih besar dalam kontrak yang telah mereka permudahkan.

Usaha untuk menangani sebarang kemungkian munculnya bantahan telah dimulakan dengan segera. Ketika Kementerian Minyak yang secara kebetulan merupakan salah satu daripada segelintir struktur yang dilindungi oleh pasukan penceroboh Amerika semasa hari-hari terawal mereka menyerang Baghdad, semua pegawai birokrasi telah menerima padah yang sungguh malang. Dengan satu hayunan mata penanya, Ketua CPA (coalition Provisional Authority) yakni penjajah Amerika sementera – Paul Bremer telah memecat ratusan kakitangan kementerian itu , kononnya sebagai satu tindakan mengnyahkan pengaruh Baath (de-Baathfication) daripada kerajaan.” Tetapi seperti yang dikatakan oleh Antonia Juhasz dalam bukunya “The Bush Agenda” dan juga kepada saya: “Itu bukannya satu pertanda bahawa mereka bersekongkolan dengan jenayah Saddam.-- ..kakitangan itu telah disingkirkan kerana besar kemugnkinan mereka telah membantah program transformasi Amerika itu” Memanglah ada segelintir fraksi yang memang degil dan taksub kepada fahaman Baath, akan tetapi semua mereka itu adalah veteran dalam bidang minyak negara itu dan amat arif mengenai industri tersebut. Mereka faham apakah yang diamalkan secara norma di negara jiran dan mereka tidak mempunyai kesetiaan kepada angkatan bersenjata penjajah. Kerana itu ramai yang telah dipecat oleh Penjajah Baru Amerika. .

Demikian juga keadaannya di peringkat atasan. Yang menjadi menteri minyak dalam Kerajaan Sementara Iraq itu ialah Thamir Ghadbhan, seorang teknokrat yang dilatih di Britain dan pada satu ketika pernah menjadi Ketua Perancang di bawah kerajaan Saddam Hussein. Beliau memang dihormati kerana sikap dan pendirian yang bebas daripada pengaruh politik dan penentangannya kepada regim yang lalu. (Saddam pernah memenjarakan beliau di Abu Ghraib) akan tetapi walaupun beliau turut bekerjasama dengan penasihat Amerika, Ghadban telah digantikan oleh Ibarahim al-Uloum yang merupakan kawan rapat Ahmed Chalabi – pelarian Iraq yang amat diminati oleh Amerika untuk mentadbir Iraq. Beliau kelihatan lebih mesra dan lembut tetapi memang tidak syak lagi sama kuat rasuahnya dengan Saddam Hussein.

Mengikut Gregg Mutitt (seorang analis di Paltform) Uloum pada mulanya nampak semacam seorang tokoh yang mudah mesra. Dia telah memberitahu Financial Times yang dia secara persendirian menyenagi PSA dan mahu memberikan keutamaan kepada syarikat minyak terbesar Amerika “dan syarikat Eropah, juga mungkin.”

Akan, tetapi Uloum kemudiannya telah membuat bantahan terhadap penghapusan sabsidi minyak – yang merupakan yarat utama dalam pengstrukturan ekonomi Iraq. Beliau berkata “Keputusan ini tidak akan disenangi ataupun memberi faedah kepada kerajaan dan rakyat. Keputusan ini akan menyulitkan setiap warga negara ini”. Seperti yang dilapurkan oleh Associated Press, beliau telah dipaksa pergi mengambil cuti.” Akhirnya ia menjadi cuti yang berkekalan. Chalabi yang menjadi timbalan perdana menteri ketika itu mengambil alih jawatan menteri minyak (sebagai sementara sahaja untuk 30 hari, tetapi tempoh sementara itu jadi berpanjangan sehingga satu tahun).

Chalabi bukannya ada pengalaman dalam bisnes minyak tetapi dia dianggap boleh diharap oleh Barat kerana sudah tentu tidak akan menentang sangat kehendak tetuannya. Sebagai pemimpin Iraqi National Congress, beliau telah memillih agar diwujudkan satu konsoritum syarikat minyak yang dipimpin oleh Amerika untuk membangunkan industri minyak. “Syarikat Amerika akan berpeluang untuk menguruskan minyak Iraq,” kata Chalabi kepada Washington Post pada 2002.

Mengikut Alexander Cockburn, Chalabi turut merancang penyingkiran Mohamed Jibouri, pengarah ekskutif agensi pemasaran minyak Iraq, yang telah mengguris syarikat gergasi Glencore dengan memberitahu ekskutifnya bahawa mereka tidak boleh berdagang dengan minyak Iraq kerana mereka pernah berurusan dengan hebatnya bersama Saddam Hussein.

Kemunculan satu masyarakat awam yang masih lagi rapuh ternyata sudah mula menjadi punca masalah pula. Kumpulan persatuan pekerja sudah mula menyulitkan perjanjian pekerjaan dengan CPA. Tindakan mereka telah menutup operasi pelabuhan Khor az-Zubayr kerana mereka membantah perjanjian yang lebih berat sebelah kepada sayrikat gergasi perkapalan, Maersk, menyebabkan pengeluaran minyak . tersekat. Mereka mendesak agar pekerja lama diambil semula dan agar Halliburton menghalau keluar anak syarikatnya Kellog, Brown anda Root daripada kilang penapis minyak. Mungkin ini bukan satu kebetulan, kerana kalau ada pun satu undang-unang yang ditinggalkan tidak terjejas daripada zaman Saddam Hussein oleh Paul Bremer ialah menghalang penyusunan para pekerja sektor awam. Raed Jarrar seorang analis Iraqi dengan satu NGO Global Exchange, memberitahu saya: “ Mereka sudah berdepan dengan masalah undang-undang.”

Sesungguhnya tidak satu pun yang boleh memberi jaminan bahawa orang Iraq akan sedia besabar khususnya selepas pilihanraya yang kononnya akan menegakkan satu kerajaan yang berdaulat.

Di situlah terletkanya alat yang paling nyata di bawah neokolonialisme - hutang bertapuk pun diungkitkan. Dalam hal ini kisah hutang bertapuk yang dilaksanakan oleh seorang diktator yang menganggap dirinya dan juga para pembodeknya berhak untuk berbelanja sakan hidp mewah dengan istana dan segala pembeliian keatas senjata untuk digunakan keatas Iran -- sedangkan perang itu dilaksanakan bagi pihak Amerika Syarikat – dan hutang besar berbilion dolar yang perlu dibayar kepada Kuwait kerana melanggarnya pada 1990 dulu.

Apabila dikaji hutang luar Iraq dengan terperinci, kalaulah ekonomi negara itu sebesar Amerika Syarikat maka hutangnya (mengikut angka statistic IMF) pada 2004 secara berpadan tentulah mencapai $55 trilion. Ini tidak termasuk wang yang perlu dibayar untuk Perang Teluk Pertama.

Jelas hutang sebanyak itu memang tidak boleh dilunaskan dan pentadbiran Bush telah melancarkan satu usaha untuk mendesak negara yang memberi hutang agar mengampunkan sekurang-kuranngya sebahagian bebanan hutang kerajaan yang baru itu. Bekas Setiausaha Negara James Baker, yang sekian lama terkenal sebgai “tukang selesai” keluarga Bush, telah dihantar mengadakan lawatan mengelilingi dunia untuk berbincang bagi pihak Iraq.

Pihak pentadbiran telah mengejutkan masyarakt NGO apabila ia mula menggunakan tajuk pengampunan hutang dalam ucapannya. Bush dan Baker menggelar pengampunan hutang itu sebgai ‘odious debt’ (yakni hutang yang tidak menyelesakan) kerana mereka angaap itulah hutang yang mengongkosi nafsu serakah seorang diktator yang zalim dan digunakan bertentangan dengan kepentingan rakyat Iraq. Dari segi teori, dan mengikut hukum antarabangsa hutang semacam ini tidak patut dimaafkan, ia dilupuskan sebagai keuntungan haram seseorang diktator dan peminjam yang kaya raya memang sudah lama menolak konsep ini.


Aktivis penyelesaian hutang: Bazav Send an Hope Chu menulis bahawa langkah itu pada mulanya “nampak sukar difahami” Tetapi tidak lama kemudian menjadi jelas betapa program menyelesaikan hutang Iraq adalah satu cara untuk mengunci transformasi ekonomi Iraq.


Perenggan terbesar hutang itu ialah sebanyak $120 bilion yang perlu dibayar kepada Paris Club, yangd ianggotai oleh satu kumpulan 19 negara maju. Baker telah berunding satu perjanjian di mana Paris Club akan melupuskan 80 persen hutang Iraq, tetapi ada syartanya dan syarat itu memang besar helahnya-- Iraq pelru bersetuju kepada satu pekej reforamasi ekonomi yang ditadbir oleh IMF dan institusi yang dikawal oleh negara kaya dan memang terkenal di merata dunia kerana programnya yang tidak popular bernama Structural Adjustment Protocols.(SAP)

Hutang itu akan dilupuskan secara berperingkat-peringkat. 30 persen akan dibatalkan (lupuskan sera merta). 30 persen lagi apabila kerajaan pilihan Iraqi akan menerima satu perjanjian reformasi IMF. Kemudian, 20 persen selepas IMF selesai memantau implementasinya untuk tiga tahun. Ini akan memberi IMF peranan besar sebagai pemantau ekonomi baru itu walaupun sahamnya dalam bebanan hutang negara itu adalah kuang daripada 1% daripada jumlah hutangnya.

Antara beberapa peruntukan pejanjian IMF, disamping menswastakan syarikat yang diuruskan oleh kerajaan, (yang berkesudahan dengan pemberhentian dan pemecatan sekitar 145,000 warga Iraq)pencen kerajaan telah dikurangkan dan sabsidi kepada makanan dan minyak telah dikurangkan sedangkan itulah yang amat diharapkan oleh rakyat Iraq. Tetapi inilah komitmen kerajaan untuk membangunkan industri minyak Iraq dengan bersekutu bersama sektor swasta. Menteri Minyak keetika itu Adel Abdul Mehdi pernah berkata semasa itu secra selamba bahawa perjanjian itu “”memberikan janji baik kepada pelabur Amerika dan kepada syarikat Amerika, sudah tentunya syarikat minyak,”
Dewan Undangan Negara Iraq, telah mengeluarkan satu kenyataan yang berbunyi: “Paris Club tidak ada hak dan membuat keputusan dan mengenakan syarat IMF kepada Iraq”.: Mereka menyebut perakara itu sebagai “satu jenyaah baru yang dibuat oleh para pemimjam yang pernah membiayai kerja-kerja Saddam yang zalim” Ziad al Ali seorang peguam antarabangsa yang betugas dengan NGO Jubilee Iraq, berkata “Ini menunjukkan betapa dunia industri maju telah menggunakan hutang sebagai satu alat untuk memaksa negara membangun menyerahkan kedaulatan negara kepada ekonomi mereka.”

Perjanjian IMF telah diumumkan pada Disember 2005, bersama satu pinjaman IMF yang baru bernilai $685 juta untuk digunakan sebahagiannya “bagi meningkatkan keluaran minyak Iraq. Pengemuman itu muncul satu bulan selepas diadakan pilihanrya umum di Iraq mengikut Perlembagaan yang baru. Mengikut Washington Post, pilihanraya itu sengaja diadakan untuk menyelamatkan :ahli poltik daripada disumpah oleh para pengundi.” Memang bijak mereka kerana apabila selesai sahaja perjanjian dicapai, harga gas naik mencanak menyebabkan rakyat keluar merusuh.

Yang menariknya, perjanjian yang dirundingkan oleh James Baker dengan Paris Club merupakan sesuatu yang sungguh istimewa.Sebelum itu memang beluam ada sebarang perundingan semacam itu di mana ‘odious debt’ boleh dimaafkan. Jadi, rundingan itu juga menetapkan bahawa lain kali di masa hadapan tidak lagi akan dilayan permintaan semacam itu. Tempoh akhir yang dikira sebagai ‘dateline’ (tarikh penentuan) untuk kerajaan Iraq menyudahkan undang-undang minyaknya pada bulan Disember adalah tanda aras dalam perjanjian IMF itu. Dalam satu siasatan bagi pihak The Nation, Naomi Klein mendapati bahawa Baker telah menjalankan missinya dengan satu harapan yang diminatinya. Klein mendapat maklumat bahawa ada satu konsoritum yang turut dianggotai oleh Carlyle Group di mana dipercayai mempunyai saham sebanyak $180 juta , telah mengikat satu perjanjian dengan Kuwait bahwasanya hutangnya yang perlu dibayar oleh Iraq adalah jumlah yang tidak dimasukkan dalam kiraan hutang yang mesti dipuluskan daripada pengecualian untuk dilunaskan. Ketika Baker berjumpa dengan Emir Kuwait untuk meminta agar dimaafkan hutang Iraq itu, dia sebenarnya sudah mempunyai niat dia tidak akan berjaya.

Satu lagi pemberi hutang terbesar ialah Arab Saudi. Carlyle Group mempunyai banyak hubungan dengan negara itu dan syarikat guaman Baker, Baker Botts, adalah wakil Raja dalam satu saman yang dikemukakan oleh keluarga mangsa 9/11.

Lapuran terkini IMF (PDF) menunjukkan betapa Baker berjaya untuk tidak berjaya dengan kerjayanya.

“Ketika kebanyakan pegawai Paris Club sudahpun menandantangani perjanjian dua hala, kemajuan memang didapati lembab untuk menyelesaikan dakwaan rasmi anggota bukan yang menganggotai Paris Club, khususnya mereka di negera Teluk.”

“Besar kemungkinan, Iraq yang merupakan sebuah negara yang telah dijajah untuk tiga tahun, setelah hancur-lebur selama 12 tahun disebabkan sekatan ekonomi dan dengan pendapatan KKN $2,400 akan berakhir dengan membayar Kuwait, sebuah negara yang memunyai per kapita KNK lebih $19,000. Itulah nilai denda yang perlu dibayar kerana Saddam menjajah negara jirannya selama lima bulan pada akhir 1990 hingga awal 1991.

Iraq akan terus dihantui bebanan hutang yang menggunung kalaupun ia berjaya memenuhi ‘tanda aras’ yang telah ditetapkan. IMF menjangkakan kemampuan negara untuk melunaskan hutang adalah sekitar lima persen daripada keluaran ekonomi pada 2011 dan memberi amaran kalau berlaku kejutan kecil pada harga minyak ‘ Iraq masih memerlukan pinjaman daripada pasaran antarabangsa untuk merapatkan jurang kewangannya.”

Hutang “sovereinge” boleh bertukar tangan antara kerajaan apab ila seseorang pemimpin muncul ataupun kalau Iraq menjadi satu negara bepersekutuan. Hutang itu akan terus kekal dan kalau ingkar membayarnya akan mencetuskan banyak masalah.

Semua ini telah dikenakan untuk menekan kerajaan baru Iraq dan bukan mengawalnya dan ini dikatakan satu perbezaan yang penting, konon. Sebelum dan sejak penyerahan dibuat kepada kerajaan Iraq, kawasan Green Zone telah dipenuhi oleh ‘penasihat’ daripada Big Oil. Aram Roston telah menulis: “Memang jelas bukan sahaja wujud Kementerian Minyak Iraq, tetapi ada pula satu ‘kementerian’ bayangan yang diuruskan oleh penasihat Amerika” Dalam perniagan, itu dikatakan sebagai ‘positioning”.

Phillip Carroll,soerang bekas ketua ekstkutif dengan Royal Dutch/Shell dan satu lembaga penasihat yang dianggotai 15 orang telah dilantik untuk mengawas industri minyak Iraq semasa tempoh peralihan itu. Mengikut ‘The Guardian’ kumpulan itu “akan mewakili Iraq di persidangan OPEC.” Carrol pernah bekerja dengan Pentagon untuk beberapa bulan sebelum penaklukan Amerika – malahan semasa pentadbiran masih lagi bertegas ia mahukan satu resolusi penyelesaian kepada krisi Iraq.--- “merancang rencana kontinjensi untuk sektor minyak Iraq seandainya perang meledak.” Mengikut Houston Chronicle , “Dia anggap tugsanya sudah selesai, katanya, sehinggalah Setiausaha Pertahanan Donald Rusmfeld memanggil beliau selepas AS menyerang Iraq dan menawakarkan beliau jawatan sebagai penasihat minyak” Selain menguruskan Shell Oil di Amerika, Carrol juga pernah menjadi CEO kepada Fluor Corp., satu syarikat minyak yang mempunyai banyak projek di Arab Saudi dan Kuwait dan sekurang-kurangnya memilikki kontrak bernial $1.6 bilion untuk memebangun Iraq semula. Beliau telah disertai oleh Gary Vogler, seorang bekas ekskutif di ExonMobile. Mereka betugas di pejabat Reconstruction and humanitarian Assistance.’

Selepas menghabiskan enam bulan di jawatannya itu Carrol telah digantikan oleh Robert e. McKee III seorang bekas ekskutif ConocoPhillips. Mengikut Houston Chronicle, “Perlantikan beliau sebagai ketua minyak pentadbiran Bush telah naikkan kemarahan anggota demokrat dalam Kongress disebabkan hubungan beliau dengan kontraktor utama telaga minyak Iraq Halliburton Co. Dia adalah pengerusi satu usahasama yang diusahakan oleh syariakt berpangkalan di Houston itu”

Pentadbiran itu telah memilih Timbalan Presiden Chevron Norm Syzloski untuk berkhidmat sebagai penghubung antara SPA dan Menteri Minyak Iraq. Kini beliau menjadi CEO satu syarikat bernama Colonial Pipeline Co., dan terus bertugas di Iraqi Energy Roundtable yakni satu projek tajaan US Trade and Development Agency yang baru-baru ini menganjurkan satua pertemuan “untuk menyatukan pemimpin sektor gas dan minyak di AS dengan menggubal keputusan daripada kementerian Minyak Iraq.” Terry Adams dan Bob Morgan daripada BP dan Mike Stinson daripada ConocoPhillips akan bekhidmat sebagai penasihat sepanjang peralihan itu.

Selepas CPA menyerahkan kuasa kepada kerajaan sementara Iraq, kementerian (bayangan) minyak tajaan kedutaan AS, terus bertugas dengan rapatnya bersama orang Iraq untuk membentuk dasar minyak Iraq untuk masa depan. Greg Muttit daripada “Platform” telah menulis bahawa “penasihat kanan minyak – yang kini berpangkalan di pejabat Iraq Reconstruction Management Office (IRMO) di kedutaan Amerika, termasuklah para pegawai daripada ChevonTexaco dan Unocal” Selepas penyerahan itu seorang pegawai tinggi Amerika telah berkata: “Kita masih di sini, kita akan memberikan banyak perhatian dan kita akan memilikki banyak pengaruh. Kita akan memilikki kedutaan yang terbesar di dunia dengan penagarauh yang amat besar.”

Syarikat gergasi minyak pun masih ligat dengan kerja lama untuk melobi. Pada 2004, Shell telah mengeluarkan iklan untuk mendpatkan seorang pelobi Iraqi yang mempunyai pengaruh besar di kalangan golongan elit Iraq yang baru muncul. Dengan latar belakang keluarga yang baik. Syarikat itu mahukan “seorang warga Iraq daripada keluarga yang baik-baik yang memahami jaringan kekeluargaan di kalangan masyarakat Iraq.” .


Mengikut perunding “Platform’ beberapa minggu selepas Iraq ditakluk, dalam satu mesyuarat antara pegawai syarikat minyak dengan Menteri Luar Australia, Alexandere Downer di London, bekas Setiausaha Luar British Sir Malcolm Rifkind telah berjanji untuk melobi sendiri kepada Dick Cheyney agar beberapa syarikat memperolehi kontrak, termasuk Shell. Sementara itu syarikat minyak yang besar-besar sudah pun bersedia untuk mendapatkan kontrak yang terbaik daripada kerajaan baru. Mengikut lapuran Associated Press: “Tiga syarikat minyak terbesar di dunia – BP, ExxonMobil dan Royal Dutch/Shell “telah memetrai perjanjian kerjasama dan latihan dengan Iraq” pada 2005. “Inilah caranya untuk mengekalkan hubungan dan bermesra dengan para pegawai minyak,” kata Issam Chalabi yang dulu Menteri Minyak kepada AP. Nampkanya rencana itu berhasil juga kerana pada bulan Mei, Menteri Minyak Iraq yang ada, Husayn al-Shahistani, berkata bahawa salah satu keutamaann beliau ialah mahu menentukan undang-undang minyak dan menandatangani kontrak dengan syarikat yang terbesar.”

Washington telah sibuk dengan draf undang-undang. Sebelum itu pada 2003, USAID telah memberi kontrak kepada BearingPoint Inc. – itulah nama baru yang dulunya sebuah syarikat yang banyak skandal bernama Arthur Anderson Consulting. BearingPoint diminta menyediakan cadangan bagaimana memajukan sektor minyak Iraq. Sebelum itu BearingPoint telah melakar transformasi ekonomi Iraq di bawah satu kontrak . Tidakah menghairankan bahawa lapurannya memperkukuh kesediaan mencadangkan PSA yang membuatkan semua pihak mengulanginya sepanjang pertemuan dengan State Deparment yang mahukan “Projek Masa Depan untuk Iraq’.

Pada bulan Februari, hanya beberapa bulan sejurus Iraqi memilih kerajaan mengikut perlembagan barunya, USAID telah menghantar seorang penasihat BearingPoint untuk memberikan maklumat kepada Kementerian Minyak Iraq “nasihat perundangan dan peraturan dalam mendraf rangka perundangan pertroleum dan bahan tenaga. Termasuk pelaburan asing.” Mengikut Muttit, Parlimen Iraq belum lagi melihat draf undang-undang minyak itu setakat Julai. Bayangkan pada ketiak itu draf itu sudahpun diulangkaji dan dikomen oleh Setiausaha Tenaga AS Sam Bodman yang turut mengajak Dr., Al Shahristani berjumpa dengan sembilan syarikat utama minyak ---termasuk Shell, BP, ExxonMobil, ChevronTexaco dan Conoco Philips -- untuk mereka membuat komen keatas draf tersebut.


“Semua ini adalah yang baru kita lihat dipermukaannya sahaja. Sudah tentu banyak lagi yang bertukar di bawah meja”. Raed Jarrar memberithu saya betapa dia “memang amat faham akan ugutan semacam ini yang dikenakan oleh pegawai tentera AS dan pegawai awamnya”. Dia sendiri akan terkejut “seandainya berjuta-juta wang soogokan “ tidak bertukar tangan. IMF telah merakamkan dalam lapuran terakhirnya (PDF) bahawa “rasuah yang ada kaitan dengan peneluaran dan pengagihan hasil minyak bertapis memang amat kerap berlaku” Pada Mac dulu, 450 orang kakitangn kementerian minyak telah dibuang kerja kerana disyakki terlibat dnegan raaush, dan Mohammed al-Abudi, ketua pengarah KEmetnerianMinyak berkata bahwa {rasuah pentadbrna” memang amt berleluasa. “Rompakan dan kecuaina sedang abelaku setiap hari di semua tahap,” katanya. “Ini dilakukanoleh pegawai kerajaan peringkat bawah dan olehpegawitinggi dalam kerajaan Iraq.” Pad hari yang sama PBB menghalalkan penakluman Amerika, George Bush menandatangani satu Arahan Ekskutif (Executive Order 13303) memberikan kekebalan penuh kepada sema syarikat minyak yang menjalankan urusan niaga di Iraq dengan tujuan memudahkan “pembangunan semula” Iraq. Namun, setelah enam tahun, Big Oil masih terpinggir, takut akan kemelut dan keganasan yang sedang menghantui negara itu.

Ironisnya China berkemungkinan menandatangani perjanjian pertama dalam Iraq pasca-Saddam, (walaupun itu adalah perjanjian yang pernah dirunding dengan Saddam sebelum perang dulu) Zon Otonomi Kurdish telah pun menandatangani tiga kontrak PSA—tidak satu pun dengan syarikat besar – walaupun ada sedikit perbalahan akan kesahihannnya ( di waktu menulis artikel ini ada lapuran bahawa puak Kurdis sedang berunding dengan Royal Dutch/Shell dan BP antara lainnya.)


Buat ketika ini keadaan memang kelihaan tenang. Pada minggulalu, rakyat Iraq terkejut apabila satu peraturan yang memungkinkan negara itu berpecah belah telah diluluskan oleh parlimen dengan satu undi. Parti utama Sunni dan menteri-menteri pimpinan Muqtada al Sadar telah memboikotnya kerana marah. Yang membuat bertambah kecoh ialah adanya perdebatan yang panas yang mempertikai peruntukan dalam perlembagaan Iraq memberikan kerajaan wilayah hak untuk menahan hasil minyak dan tidak mengirimkannya kepada kerajaan pusat. Kesan segala debat ini akan mencetuskan impak yang besar terhadap =peluang Iraq membina semula sebuah negara yang otonomi dan berpotensi menjadi kaya.

Besar kemungkinan betapa pentadbiran dan sekutunya telah masuk campur terlalu melampau. Kerajaan Baru Iraq sedang menuju kepada kehancuran, dihantui krisis kesahihannya gara-gara ditohmah bahawa ia adalah boneka tentera Amerika.
]]
Sebahagian besar penduduk Iraq masih lagi yakin bahawa Amaerika Syarikat ialah satu penjajah, bukannya sebagai pembebas, dan mereka yakin Amerika mahu terus tinggal di bumi Iraq secara berkekalan.
“Kalau anda pergi ke depan Parlimen” kata Raed Jarrar, “dan bertanya ‘siapakah yang menentang kalau diadakan jadual waktu untuk Amerika berundur?’ tidak akan ada sesiapa yang berani mengangkat tangan”
Kesan undang-undang minyak yang memihak kepada Amerika nampaknya akan menjadi titik penentu. Besar kemungkinan kerajaan Iraq tidak akan dapat bertahan hingga Disember. Ketika menulis artikel ini desas-desus akan berlakunya rampasan kuasa sedang ligat menyelubungi Baghdad, mengikut para anggota parlimen Iraq.

Apa yang semakin jelas, masa depan Iraq nampaknya banyak bergantung kepada keputusan satu permainan catur yang sungguh kompleks-- hanya sebahagian percaturan itu yang dapat dilihat di permukaannya. Inilah yang dilakonkan sekarang ini. Minyak adalah permainannya. Memang jelas wujdnya jurang ketidakpuasan antara Iraqi dan pandangan Amerika terhadap keadaan ini

. Erik Leaver, seorang analis kanan ‘Institute for Policy Studies’ di Washington, bekata kepada saya” cara minyak Iraq diagihkan memang mencetuskan msalah besar d kalangan masyarakat Iraq.” Tetapi topik ini dianggap satu taboo (pantang larang) di kalangan masyarakat DC.
“Orang wshington tidak berani bercakap mengenainya,”kata beliau. “Mereka tidak mahu dianggap sebagai orang gila becakap mengenai darah untuk minyak.” Pada waktu yang sama dalam satu pungutan ‘poll’ orang Iraq sudah ditanya apakahyang mereka anggap tujuan utama Amerika menyerang Iraq dan 76 persen menjawab “untuk menguasai minyak Iraq” merupakan pilihan pertama dalam jawapan mereka.

Diterjemahkan oleh –marhaintua-

Joshua Holland is an AlterNet staff writer.